Pistill birtur í Fréttablaðinu laugardaginn 22. september 2007

Eitt af því fyrsta sem maður verður áþreifanlega var við í Peking er umferðin í borginni. Við öðru er svo sem ekki að búast í 16 milljóna manna borg.
Eitt af því fyrsta sem maður verður áþreifanlega var við í Peking er umferðin í borginni. Við öðru er svo sem ekki að búast í 16 milljóna manna borg. Mikið er af stórum og breiðum umferðargötum með margar akreinar í báðar áttir. Einn helsti ferðamátinn í borginni eru hjólreiðar og liggja hjólreiðagötur meðfram flestum akbrautunum. Umferðin er með magnaðra móti, því hér ægir öllu saman, gangandi vegfarendum, hjólreiðamönnum, bílum og strætóum. Það virðist eins og hér haldist gamli og nýi tíminn í hendur enda hefur þróunin verið hröð undanfarin ár og allt verið byggt upp með ógnarhraða. Þetta setur hins vegar sinn sjarma á borgarlífið, að horfa á nýtísku sportbíl sem er ekið af afar kúl ungum manni með nýjustu pönkhárgreiðsluna við hliðina á gömlum manni á ryðguðu hjóli með bögglabera hlaðinn varningi svo að hjólið lítur út eins og lítill vörubíll.

Lífsbaráttan hér í þessu milljóna manna samfélagi er hörð og samkeppnin mikil og það sem gildir í umferðinni er frumskógarlögmálið. Maður er ekki búinn að vera lengi í Peking þegar maður áttar sig á því að að hika er sama og að tapa. Þú verður að troða þér áfram, nota hverja einustu glufu sem skapast til að koma þér áfram, því ef þú gefur eftir ertu bara skilinn eftir og einhver annar tekur plássið þitt.

Svo er það flautið, í umferðinni er stöðugt flautað, til þess að vara gangandi eða hjólandi vegfarendur við að bíll sé að aka framhjá þeim. Eða þegar umferðin er komin í algjöran hnút, þá er eins og sumir ökumenn haldi að ef þeir flauti nógu mikið þá gufi bílarnir fyrir fram þá upp. En flautan glymur allan daginn og eftir smá tíma hættir maður að taka jafn mikið eftir því.

Þar sem fjarlægðir eru miklar í Peking eru leigubílar mikið þarfaþing. Almennt er nóg af þeim og ekki eru þeir dýrir á íslenskan mælikvarða. En frá því að ég kom hingað hefur það ekki alltaf verið einfalt að taka leigubíl og komast á áfangastað. Í fyrsta lagi þá tala ég ekki neina kínversku og varla nokkur leigubílstjóri sem ég hef rekist á talar ensku. Þetta þýðir að maður verður að reiða sig á táknmálið alþjóðlega til þess að koma sínu á framfæri. Einnig hef ég gripið til þess ráðs að hafa öll heimilisföng skrifuð á kínversku en það hefur ekki heldur dugað til þar sem sumir leigubílstjóranna virðast ekki geta lesið þau. Þá hef ég verið með símanúmerið á áfangastaðnum og beðið bílstjórann vinsamlegast um að hringja þangað til að fá leiðbeiningar um hvernig hann komist á umræddan stað. Ég verð að viðurkenna að þegar ég kom hingað varð ég fyrir ákveðnu sjokki yfir því hversu fáir hérna tala ensku. En þegar maður veltir því aðeins betur fyrir sér að fyrir einhvern sem talar tungumál sem 1.300 milljónir manna skilja þá er það kannski ekkert skrýtið. En þrátt fyrir að þeir tali ekki stakt orð í ensku er ekki óalgengt að þeir kveðji mann með orðunum: "okay bye bye take care".

Eins og áður sagði gengur það yfirleitt vel fyrir sig að finna leigubíla hér í borg, yfirleitt er alveg nóg að veifa hendi og það er kominn bíll um leið. Hins vegar komst ég að því að þegar ég ætlaði að mæta í tíma kl. 9 var langt frá því að vera auðvelt að finna leigubíl þegar flestir Pekingbúar eru á leið til vinnu eða skóla. Ég og bekkjarfélagar mínir sem búa hér á sama stað hlupum fram og til baka eftir endilangri götunni og veifuðum út öllum öngum sem bar engan árangur. Eftir að hafa reynt í næstum því klukkustund og orðin alltof sein í skólann náði félagi okkar að stoppa einn venjulegan borgara og telja hann á að keyra okkur í skólann fyrir borgun. Eftir nokkur skipti í morgunsárið áttaði ég mig á því hvar vænlegast er að ná í leigubíl. Ég er ekki frá því að það hríslist um mig sama tilfinning og við veiðar, þegar maður var búinn að uppgötva besta staðinn þar sem alltaf er bitið á.

En þrátt fyrir að maður hafi orðið svolítið skelfingu lostinn yfir umferðarmenningunni hér og reyndar fundist þetta bara vera helber ómenning hef ég enn ekki orðið vitni að einu einasta óhappi í umferðinni. Jafnframt hafa kínverskir skólafélagar mínir, sem eru aldir upp hérna í Peking, sagt mér að það sé alls ekki erfitt að keyra í umferðinni hérna. Enn sem komið er held ég að ég taki bara orð þeirra trúanleg og sé ekkert að reyna að sannreyna það.